|
Uiteindelijk hangt je vooruitgang in je training meer af van je attitude en de correcte ingesteldheid
dan van aanleg en kracht.
Waarom iemand doorgaat met zijn training of waarom iemand stopt met zijn training is altijd door die iemand
zijn attitude.
Het is gemakkelijk om de lichaamshouding of specifieke beweging van iemand te veranderen, maar het is bijna
onmogelijk om iemands attittude te veraneren. Waarom ? Omdat het allereerste wat we doen, is onszelf
ervan overtuigen dat we juist zijn.
Het is niet goed te denken dat je altijd verkeerd bent, maar het is ook niet goed om altijd te denken dat
je juist bent.
Dit is waarom de ouden spraken over de "alledaagse geest" en de "geest van de beginner".
Het is niet omdat je denkt dat je juist bent, dat je ook juist bent. Dat is waar de meeste mensen een
zware vergissing maken.
Door de jaren heen is gebleken dat de beste manier om je attitude te controleren is: alles te bekijken als een vorm van training.
Training is de manier waarop iemand zichzelf polijst.
De specifieke snede van het zwaard wordt duidelijk door het polijsten. De glans van een diamant
wordt gemaakt door het polijsten. De schittering van een spiegel wordt duidelijk door het polijsten.
De pracht van de mensen wordt duidelijk door het polijsten.
Elke persoon wordt groot geboren, maar toch is nog niemand groot geworden zonder verfijning en oefening.
Hoe groter je talent, hoe moeilijker je training. Hoe kleiner je talent, hoe moeilijker je training.
Hoe nederiger de taak, hoe groter de spirituele waarde.
Wanneer je wil opscheppen over je training en wat je hebt bereikt, kijk dan eerst naar het voorbeeld
dat Moeder Theresa gaf met haar werk in Calcutta.
Waarom is de dojo schoonmaken zo belangrijk ? Omdat het een onbaatzuchtige job is zonder beloning. In je
training zijn "onbaatzuchtig" en "zonder beloning" sleutelwoorden.
Toen iemand aan de aartsvader van de thee-ceremonie Sen no Rikyu vroeg :"Wat is het geheim van de thee-ceremonie ?"
antwoordde Rikyu: "Maak voor je gast gewoon een goed kopje thee." Enkel een groot Meester kan het leven
reduceren tot zijn meest simpele en pure vorm.
|
|
Het maken van ons Ware Zelf
(Making Our True Selves)
Rond het jaar 1985, toen ik samen met een praktisch ingestelde vriend de verdiensten en moeilijkheden
van Krijgskunst-training besprak, vertelde hij me dat hij in een student zocht naar “snelheid,
kracht en flexibiliteit”. Mijn vriend onderwijst erg praktijkgerichte Krijgskunsten door middel van
competitie en ikzelf leg eerder de nadruk op praktijgerichte Krijgskunst via de meer traditionele
methodes. Onlangs bracht ik bij dezelfde persoon nogmaals dit onderwerp ter sprake. Maar tot mijn
verrassing antwoordde hij ditmaal op mijn vraag “Naar wat ben je op zoek in een leerling ?”
met “Attitude.”
Vanuit het standpunt van de leraar en, nog belangrijker, vanuit het standpunt van de leerling is de
attitude ten opzichte van onze training en wat we verwachten uit de Krijgskunsten te halen, erg
belangrijk. Een student met slechts gemiddelde fysieke mogelijkheden kan zich toch succesvol
onwikkelen door het tentoonspreiden van een gezonde houding ten opzichte van zijn training. Een
leerling die lijkt over alle voordelen te beschikken om een bedreven Krijgskunstenaar te worden kan
plat op zijn gezicht vallen simpelweg omdat hij de slechte attitude heeft. We zouden hierover
zorgvuldig moeten nadenken.
Onze vooruitgang is grotendeels bepaald door onze fysieke mogelijkheden maar het uiteindelijke
succes van onze fysieke inspanningen hangt voor een groot deel af van de attitude waarmee we die
benaderen.
Ik heb al vele studenten gezien die hoewel ze gezegend waren met alle voordelen nodig om een
succesvolle Krijgskunstenaar te worden uiteindelijk zichzelf door hun ego
tot falen hebben gedoemd. Te veel zelfvertrouwen, zelfingenomenheid, over-competitief en zelfzuchtigheid zijn allen
emoties of attitudes die zorgen dat het leerproces stopt. Leerlingen die denken alles te weten
leren nooit iets. Leerlingen met een attitude van zelfingenomenheid die andere leerlingen
discrimineren zorgen altijd voor problemen binnen de dojo.
Ik herinner me dat een tijd terug een vrouw de dojo binnenkwan en zei :”Ik heb al alle wetten van
het universum onder de knie. Ik kom enkel om een paar aikido-technieken te leren.”. Ik antwoordde
:”Wel dan ben je hier in elk geval aan het verkeerde adres. Ga weg !”.
Ik corigeerde een leerling omdat hij teveel praatte in de dojo. Hij was zelf pas een tweetal
maanden aan het trainen en vond het al nodig anderen les te geven.
Toen ik hem daarover aansprak, repliceerde hij :”Ik weet meer dan jij denkt. Ik heb de films gezien
en de boeken gelezen.”. Ik zei :”Ik oefen zelf al meer dan 30 jaar en ik weet nog steeds niets.
Jij oefent slechts twee maanden, dus hoe veel kan jij al weten ?”
Als je tijdens je training denkt dat je iets weet of denkt dat je beter bent dan anderen dan ben
je verkeerd. Dit is enkel je ego die spreekt. Als je echter denk dat je verkeerd bent of als je je
schaamt omdat je slechts traag vooruitgang boekt, dan ben je ook verkeerd. Medelijden hebben met
jezelf is ook enkel je ego die spreekt. Je ware zelf vinden overstijgt goed of fout. Het betekent
dat je jezelf meer diepgaand en oprecht moet trainen.
Sawaki Kodo Roshi, een grote Zen-meester, zei ooit :”Zen is het maken van je zelf via de zelf in
de zelf.”. Dit kan ook worden toegepast binnen onze training. Je eigen training is het maken van
jezelf in je “Ware” Zelf. Dit begrijpen is de betekenis en het doel van je Krijgskunst-training.
Maar enkel trainen op de matten of in de dojo is niet voldoende om je Ware Zelf te begrijpen. Een
oud gezegde zegt :”Elke activiteit moet een vorm van training worden.”. We zouden onze “training”
moeten zien en terugvinden in alle dagdagelijkse dingen die we elke minuut van de dag doen. Mocht
je ooit een Zen tempel binnenkomen zal je merken dat er zelfs een ritueel is voor het wassen van de
handen of voor het betreden van de badkamer. En al deze activiteiten vormen onderdeel van de
training.
Er bestaat een verhaal over de 17de eeuwse Zwaardvechter Miyamoto Musashi dat verteld hoe hij nooit
een bad nam uit vrees dat hij onverwacht kon worden aangevallen of dat hij zich op deze manier in
een kwetsbare positie zou plaatsen. Dit verhaal komt voort uit een ander verhaal over de Yoshioka
familie die, in een poging Musashi te vermoorden, kokende olie op hem probeerden te gieten terwijl
hij een bad nam. Gelukkig klopt dit verhaal niet. Het illustreert echter wel hoe hij steeds ijverig
probeerde attent en voorbereid te zijn.
Je moet niet de vergissing maken om je normale dagelijkse activiteiten te gaan buigen of aanpassen
enkel in de naam van training. Binnen de normale activiteiten die ons leven en onze gezondheid
onderhouden transformeren we elke activiteit op elk moment in training. Dit betekent constante
introspectie en concentratie van lichaam en geest bij alles wat we doen, of het nu gaat om het
aangaan van een gevecht of het poetsen van onze tanden 's morgens. Er is geen verschil in
belangrijkheid. Er is geen prioriteit. Alles in ons leven is belangrijk.
In een 17de eeuwse Japanse klassieker is er een verhaal over een jonge man, de zoon van een
succesvol zakenman, die geïnteresseerd geraakte in de Krijgskunsten en die er van droomde ooit een
grote Samoerai te worden. Omdat zijn vader rijk was, was hij in staat om alle dagen te oefenen in
de lokale Krijgskunstscholen in plaats van te gaan werken. Hij was zo enthousiast dat hij de
geleerde technieken uitprobeerde op bediendes in huis, die uiteindelijk wegliepen en op de klanten
van zijn vader, die uiteindelijk wegbleven uit de winkel. Uiteindelijk stortte alles in : de vader,
de zaak, alles. De vader besloot een lang gesprek te hebben met zijn zoon maar het enige wat de
zoon kon zeggen was :”Ik was er zeker van dat mijn vader me zou slaan maar ik nam een speciale pose
aan zodat ik volledig was beschermd tegen zijn aanval.”. Hij hoorde niets van zijn vaders advies.
Dit is geen echte training. Dit is slechts extreme zelfingenomenheid maar ook vandaag zijn velen
van ons er nog steeds schuldig aan en gebruiken we de naam Krijgskunst als een excuus om alles te
kunnen doen. Dit is verkeerd.
Je training zou betekenis moeten geven aan je leven op de manier dat het je toont wie je Ware Zelf
is. Een vijand verslaan of een wedstrijd winnen betekenen niets als je nog steeds verward bent over
je Zelf en je in je geest nog heen en weer botst van zelfingenomenheid naar zachtmoedigheid.
Elke dag moet de badkamer in mijn dojo worden schoongemaakt. Dit is een vrijwillige job maar voor
mij is het toch interessant om te zien wie het nu eigenlijk schoonmaakt. Nieuwe leerlingen zijn het
meest gretig en hebben geen problemen met het werk. Aangezien de badkamer dagelijks wordt
schoongemaakt is ze altijd heel proper en is dit eigenlijk slechts een kleine taak. Naarmate de
studenten ouder en meer ervaren worden zien ze deze taak als iets minderwaardig, stoppen ze ermee
en laten het graag over aan de nieuwere leerlingen. Ik maak me dan altijd boos op hen. De job
overlaten aan nieuwere leerlingen is OK in het licht van de training. Maar denken dat je te goed
bent om een bepaalde taak uit te voeren is een verkeerde attitude ten opzichte van je training.
Dit is waar het denken van de meeste mensen wordt misvormd. Het schoonmaken van de badkamer is geen
kwestie van wie het moet doen of wie er te goed is om het te moeten doen. Het moet gebeuren, dus
iedereen, op gelijk welk moment moet dit doen en moet er net zoveel zijn best voor doen als voor
het leren van een ingewikkelde techniek. Daarom geef ik soms enkel gevorderde leerlingen
het “recht” om de badkamer schoon te maken. En ja, aangezien ik zelf in de dojo woon, maak ik ook
zelf regelmatig de badkamer schoon. Ik zie dit als een onderdeel van mijn leven en mijn training.
Ik ben blij om het te doen. Als ik mijn attitude misvorm en denk “Ik ben slechts een slaaf en een
onderhoudsman voor mijn leerlingen.” zou ik moeten ophouden met schoonmaken en zou mijn training
stoppen.
Op een dag, toen mijn leerlingen aan het schoonmaken waren buiten de dojo, kloeg een van de buren :
”Waarom maak jij de dojo schoon ? Het is je huis niet.”. Maar telkens als ik mijn buren zie denk
ik dat ze slordig zijn dus maak ik ook de voorkant van hun gebouw schoon. Ze klagen als ze zien dat
de leerlingen de dojo schoonmaken maar lijken nooit te merken dat ondertussen ook hun gebouwen
worden schoongemaakt.
Sen no Rikyu was de grote Thee Ceremonie instructeur voor Toyotomi Hideyoshi, de grote Krijgsheer.
Een van Hideyoshi's leenmannen dacht dat zijn heer te veel bezig was met thee en te weinig met
militaire strategie. Hij besloot Sen no Rikyu te vermoorden en nodigde hem uit voor de thee. De
leenman dacht toe te slaan met een enkele slag op het moment dat de theemeester niet oplette maar
Sen no Rikyu was zo geconcentreerd op zijn voorbereiding van de thee dat er nooit een moment was
waarop hij kon toeslaan. De leenman besefte toen waarom zijn heer de Theeceremonie bestudeerde. De
leenman begreep dat het bestuderen van de Thee ook een vorm van Krijgskunsttraining was.
Medische experts zeggen dat menselijk wezens slechts drie procent van hun brein gebruiken. Vandaag
ontbreken we concentratie. Televisie-experts hebben vastgesteld dat wanneer de aktie in een
televisieprogramma niet binnen de drie seconden veranderd, ze de aandacht van hun publiek
verliezen. Krijgskunst-training is net het tegenovergestelde. Het leert ons concentratie en het
leert ons lichaam en geest samen te brengen. Net zoals Sen no Rikyu het leerde : als je erin kan
slagen om je hele lichaam en geest samen te brengen om een kopje thee te bereiden, kan je ook je
lichaam en geest samenbrengen om een tegenstander te verslaan.
Vandaag de dag, in onze jachtige wereld, denk ik dat leerlingen in de Krijgskunst zich meer moeten
verdiepen in hun training. Het is niet dat de training intenser moet worden maar de training moet
ons hele leven doordrenken. Als we beginnen zien en begrijpen dat alles uiteindelijk de identieke
activiteit is van onzelf te maken tot onze Ware Zelf, beginnen we de betekenis van onze training
en ons leven te zien.
|
Aikido-dojo Aikikai Aalter - Forum
