|
Waneer iemand me vraagt: "Hoe lang duurt het vooraleer ik een zwarte gordel heb?", dan antwoord ik altijd:
"Een leven lang". Ik ben al honderden studenten verloren door dit antwoord te geven.
Zelfs datgene waarvan je denkt dat het perfect is, is niet perfect.
We stellen onszelf tevreden omdat we met minder tevreden zijn - zelfs als we denken meer te krijgen. Wees nooit tevreden.
Een van mijn leraars zei: "Werk totdat er werkelijk geen spoor meer van jezelf over is". Het heeft vele jaren
geduurd voor ik dit heb begrepen.
In onze vergelijking van wetenschap en wiskunde moet alles in perfect evenwicht zijn dus crëeren we
een concept van perfectie voor onszelf. In de menselijke vergelijking spreken we echter over iets totaal anders.
We cultiveren perfectie door de menselijke geest die is gebaseerd op onze menselijkheid en medeleven. Hoe
kunnen menselijkheid en medeleven in een mooie wiskundige vergelijking worden gebracht?
De wetenschap is ons niet tekort geschoten. We hebben haar enkel niet de juiste richting gegeven omdat we ze te veel misbruiken.
De mens heeft zichzelf er van overtuigd dat intellect het krachtigste wapen is. Wat een grote vergissing!
Intellect kan enkel effectief worden gebruikt als een expressie van onze menselijkheid.
Tegenwoordig geven Krijgskunstenaars alles een reden en een antwoord. We doen dit omdat het ons een gevoel geeft van vertrouwen
en veiligheid. Krijgskunst heeft geen antwoorden. De vruchteloze zoektocht naar antwoorden voor alles is een zwakke oefening van
je intellect. Wat we werkelijk zeggen is: "Mammie, hou me vast!". De ware krijgskunstenaar staat op zijn eigen benen die solide
geplant zijn in de grond, met zijn hoofd direct gericht naar de hemel en zijn blik vooruit gericht.
Iedereen worstelt met de eeuwenoude filosofische vraag: "Wat was er eerst: de kip of het ei?". De Krijgskunstenaar zou
antwoorden: "Is dat belangrijk?".
Sommigen zouden zeggen: "Ik heb een kip al een ei zien leggen maar nog nooit een ei een kip zien leggen".
En het kan zelfs verder gaan dan dit!
Lesgeven is waarlijk een Kunst, maar het is moeilijk die te beheersen. Zelfs de Boedha sprak over
"behendige middelen" in het lesgeven.
Er zijn oneindig veel manieren om goed les te geven en een goede lesgever zal ze allemaal gebruiken.
We beginnen allemaal op de bodem. Zelfs de grote eik moet overleven door de dunne wortels die diep in de grond zijn begraven en die
niemand kan zien.
Een leraar weigert een leerling, niet omdat hij geen talent heeft maar om zijn oprechtheid te testen. Een oprechte student zal nooit geweigerd worden.
Wanneer een leraar de oprechtheid van een student in vraag stelt is hij meestal juist. De eerste opdracht voor een student is oprecht zijn.
Zonder dat kan hij nooit de les appreciëren.
Waarom moet een student de les appreciëren? Omdat hij, zonder de nodige appreciatie, de les nooit genoeg naar waarde zal schatten zodat hij ze kan
leren en behouden.
|
|
Je wordt nooit goed in de Krijgskunsten
(You Never Get Good In the Martial Arts)
Eén van de meestgestelde vragen van beginnende studenten is : “Hoe lang duurt het voor ik goed word
?” of “Hoe lang duurt het voor ik een zwarte gordel heb?”. Sommige mensen zijn iets slimmer en
vragen : “Hoe lang duurt het voor een 'normaal' persoon om een zwarte gordel te halen?”.
Persoonlijk vind ik 'normaal' een glad woordje en de meeste mensen wagen zich dan ook op glad ijs
door net dat woord bij mij te gebruiken.
Vroeger zei ik:”Wel, het hangt af van het individu. Het hangt af van zijn bekwaamheid, van het
aantal uren dat hij traint en van zijn vorderingen afhankelijk van zijn individueel potentieel”.
Maar de meeste mensen zijn niet tevreden met een dergelijk antwoord. Dus antwoord ik tegenwoordig gewoon:
“Je wordt nooit goed”. Diegene die het begrijpen komen binnen en bekijken de les en de oefeningen.
Diegene die het niet begrijpen gaan ergens anders.
Er is een tendens onder bepaalde Krijgskunsten om hun kennisniveau te gaan bepalen aan de hand van
het aantal push-ups dat ze kunnen uitvoeren of aan de hand van het aantal maal dat ze een aerobic
oefening kunnen uitvoeren. Maar Krijgskunst is veel meer dan enkel maar een sport. Je kan die
gelopen kilometers of die gedane krachtoefeningen niet gaan opslaan als munten in een spaarvarken.
Het is niet enkel je fysieke bekwaamheid maar ook je mentale en spirituele staat, al de variërende
condities en omstandigheden van je tegenstander en de specifieke plaats waar je je op dat moment
bevindt. Er is een psychologisch bewustzijn of dominantie over je tegenstander waarmee ook rekening
moet worden gehouden. De effectiviteit van een techniek is niet gebaseerd op het geaccumuleerde
effect van training maar wel op het spontane effect van de techniek die werd verkregen door
oefening. Ik denk dat het net daar is dat mening Krijgskunstenaar verward raakt.
Oefening baart geen kunst
Als de techniek is gebaseerd op Pavloviaanse conditionering en opgedane gewoontes die werden
verkregen door ongeconcentreerde herhaling van de technieken, verliezen de technieken de meeste van
hun waardevolle trekken: spontaniteit, snelheid en het vermogen zich aan te passen aan de
omstandigheden.
Begrijp dit alstublieft niet verkeerd. Constante training is van vitaal belang voor het begrijpen
van de kunst, en dagelijkse oefening is essentieel om de nodige vaardigheid te verkrijgen. Dit kan
echter niet worden gebruikt om de prestaties van een individu te gaan beoordelen. Het is slechts
het absolute minimum van wat er nodig is om als Krijgskunstenaar iets te presteren. Prestatie is
iets wat heel moeilijk is toe te kennen aan iemand die al verschillende jaren achter de rug heeft
van training, ervaringen en het overkomen van de vele obstakels en ongelukken in zijn leven.
Een student maakt zich illusies als hij aan een Krijgskunst begint met hoge verwachtingen. Het
eerste wat een goede leraar zal doen is die hoge verwachtingen en aspiraties met de grond gelijk
maken. Als een student geen lichtjes gedeukt ego aankan, zal hij op geen enkele manier de training
die nog volgt aankunnen.
Verschillende jaren terug had ik de eer de grote goochelaar Tony Slydini te ontmoeten.
Hij staat erom bekend om magie te ontwikkelen zonder allerlei gimmicks of rekwisieten. De meeste goochelaars
zijn op één of andere manier wel beïnvloed door zijn lessen. Slydini was vergezeld van zijn leerling
en ik had de kans met hen beiden te spreken. Student van Slydini worden is niet gemakkelijk. Hij is
een harde leraar, vergeeft geen fouten en laat geen compromissen toe. Om een truc te laten lukken,
moet die immers perfect worden uitgevoerd om zo het juiste 'magische' effect te verkrijgen.
Zijn leerling vertelde me dat het al heel moeilijk was om het allereerste interview met Slydini te
overleven. Na het bekijken van je auditie kan hij je prijzen en je vertellen dat er nog veel
training nodig is om je kunst te perfectioneren. Dit betekent dat je gefaald hebt voor het
interview. Hij zal je daarna heel vriendelijk wegsturen. De student vertelde ook dat het een goed
teken is als hij je hard begint te bekritiseren want uiteindelijk zal hij zeggen: ”Omdat je zo
ongetalenteerd bent heb je nog een lange weg af te leggen: we beginnen de training morgen!”. Dan
ben je geaccepteerd. Tegenwoordig zijn we deze prachtige en wonderbaarlijke relatie tussen leerling
en meester vergeten.
Een oud voorbeeld
De jongste zoon van de grote 17de eeuwse zwaardmeester Yagyu Tajima no Kami vertoonde niet het
talent of de kennis van zijn andere broers. Ontgoocheld gooide de vader hem uiteindelijk het huis
uit en vertelde hem niet terug te keren voor hij het meesterschap van het zwaard had geleerd.
De zoon ontmoette uiteindelijk een grote leraar en vroeg hem, gretig om zo snel mogelijk naar huis
terug te keren :”Hoe lang duurt het voor ik een echte zwaardmeester ben?”.
De leraar antwoordde : “Tien jaar”.
“Dat is veel te lang. Hoe lang als ik extra hard oefen?”.
“Dan,”, antwoordde de meester, “duurt het waarschijnlijk twintig jaar”.
“Nee, nee. Ik zal echt elke dag en nacht oefenen zonder te rusten”, probeerde de zoon.
“Dan zal het de rest van je leven duren”.
Volgens het verhaal werd de zoon uiteindelijk leerling maar mocht niets anders doen dan het huis
opruimen, kleren wassen en eten klaarmaken voor de meester. De leraar sprak nooit een woord over
zwaardkunst en dit begon de student erg te frustreren en te verontrusten.
Niet langer in staat zijn frustratie onder controle te houden vroeg de student uiteindelijk aan de
leraar:”Wanneer zal ik nu eindelijk het zwaard leren hanteren in plaats van de hele dag deze
zwabber en bezem?”. Zonder hem van antwoord te dienen werd hij prompt met een houten zwaard
neergeslagen door de leraar.
Van die dag af kwam de leraar elke dag onverwacht op hem af en sloeg hem met het houten zwaard. Hoe
alert hij ook was of wat hij ook probeerde om de aanval van de leraar af te slaan, het was allemaal
nutteloos: er was niets dat hij kon doen om de slag te ontwijken. Al vlug was hij niet enkel
doodmoe van alle karweitjes die hij moest opknappen, maar ook bont en blauw en had pijn over zijn
hele lichaam. Hij was zo ontgoocheld dat hij uiteindelijk opgaf zichzelf te beschermen en de
volgende keer dat de leraar kwam om hem aan te vallen keek hij hem gewoon aan en wachtte op de
onvermijdelijke slag. Maar de slag kwam niet. De leraar gaf hem daarentegen zelf het houten zwaard
en zei: “Nu je eindelijk hebt opgegeven om te proberen jezelf te verdedigen en je alle hoop hebt
opgegeven om ooit een slag te blokkeren, kan je zelf het zwaard vasthouden. Zolang je vasthoudt aan
je eigen oude ideeën zal je nooit iets bereiken. Als je blijft vasthouden aan de hoop ooit goed te
worden of blijft geloven dat je zelf al kennis hebt, zal je altijd worden verslagen”.
De student antwoordde :”Dank u, meester. Kan ik nu eindelijk de zwaardkunst leren?”.
“Ja, ga nu naar de vijver. Zie je de maan die reflecteert in het water? Als je er in slaagt die
maan in twee te snijden, laat me dan iets weten. Dan zal ik je de zwaardkunst leren”.
Dus, naïef als hij was, ging de student in het midden van de vijver staan en sloeg naar de reflectie
van de maan, proberend die in twee te splitsen. Maar alles was, natuurlijk, nutteloos. In de vroege
ochtendzon verdween de maan uit de vijver. En uiteindelijk, mislukt en in afgrijzen, besloot de
student:”Ik kan nooit zwaardkunst leren. Ik kan het beter opgeven.”, en hij ging terug naar de
kamer van zijn leraar. De leraar keek hem aan en zei: “Ah, eindelijk ben je meester in de
zwaardkunst”.
Begin onderaan
We streven er altijd naar de top te bereiken maar denken nooit dat we daarvoor onderaan moeten
beginnen. En toch, om ooit het hoogtepunt van Krijgskunst te bereiken is het noodzakelijk om op
'rock bottom' te beginnen. Te begrijpen wat 'rock bottom' betekent en herkennen wanneer we daar
zijn, is één van de grootste obstakels voor elke Krijgskunstenaar.
Na een grote carrière, toen de stichter van het aikido Morihei Ueshiba op het punt stond te
overlijden, sprak hij:”Ik heb maar de eerste stap genomen in het Aikido. Ik ben nog maar een baby
in de Krijgskunst”. Er is een gezegde dat wanneer de jonge rijst ontkiemt, hij helemaal rechtop
gaat staan; maar naarmate de rijst volgroeit begint hij zijn hoofd te buigen naar de grond.
Uiteindelijk is 'rock bottom', hetgeen we moeten herkennen als het begin van onze studie, het beste
begrijpbaar en gewaardeerd wanneer we uiteindelijk de top bereiken. Ik ben er stellig van overtuigd
dat we een grote Krijgskunstenaar beoordelen op zijn humaniteit en volwassenheid in plaats van op
kracht en snelheid.
|
Aikido-dojo Aikikai Aalter - Forum
