|
In het leven moeten we altijd proberen ons best te doen omdat het leven zelf niets minder zal tolereren.
Als we met minder tevreden zijn, verkwisten we de kracht van het leven die ons door God, de Almachtige, werd geschonken.
We zouden niet mogen tevreden zijn met alles wat we rond ons terugvinden maar we zouden moeten tevreden zijn
met alles wat we rond ons terugvinden.
We zijn altijd ontgoocheld. Het is "goed" voor een Krijgskunstenaar ontgoocheld te zijn. Dit betekent dat
zijn doelen en verwachtingen nog steeds hoog zijn.
Als je een moeilijke situatie tegenkomt, wees dan niet ontgoocheld. Verwelkom de uitdaging en de kans je best te doen.
Een gevecht kan een minuut, een jaar of een leven duren. Doe altijd je best.
Ikzelf ben nooit ontgoocheld. Ik doe soms enkel alsof ik ontgoocheld ben zodat mijn student
met mij zouden sympathiseren en zouden proberen begrijpen met wat ik bezig ben. Soms is het nodig zo ver te gaan.
|
|
De moed verliezen is een onderdeel van training
(To Be Discouraged Is a Part Of Training)
Op een bepaald punt verliest iedereen ooit wel eens de moed om verder te gaan in zijn training. Hoe
langer we trainen hoe meer we onze overwinningen op donkere periodes met falen, ontmoediging en
frustratie kunnen herinneren. Doorheen de jaren leren we echter ons aan die slechte periodes over
te geven en leren we ook op welke manier we daarna dienen verder te gaan, stap per stap. Zoals jullie al
konden denken geven beginnende studenten het gemakkelijk op bij het tegenkomen van hun eerste
obstakel. Ze verliezen al vlug hun interesse als het aikido te hard wordt of als ze minder snel
meekunnen tijdens de aikido training dan ze zelf wel hadden gedacht. Toch heb ik ook al verschillende
leraars gezien die, zelfs na 20 of 30 jaar training, teleurgesteld raken en opgeven.
Door onze krijgskunsttraining weten we dat 'opgeven' betekent dat we hebben 'verloren', maar waarom
steekt dit gevoel toch telkens weer de kop op en waarom blijft het zo oncontroleerbaar? Waarom
raken we steeds weer gefrustreerd in onze training? Waarom bereiken we bepaalde plateaus? Waarom
stoppen we met onze progressie? Waarom lijkt het erop dat alles plots nutteloos wordt? Op een
bepaald punt stellen we ons allemaal wel eens deze vragen.
Een tijdje terug schreef ik dat we door onze training in aikido gelukkig konden worden. Kort daarna
kwam een van mijn studenten bij me en vroeg: “Sensei, je schreef dat we konden gelukkig worden
door aikido maar soms zie ik dat je zelf niet gelukkig bent. Ik train heel hard, maar soms voel
ook ik me niet gelukkig.”
“Je begrijpt niet wat het ware geluk is.”, antwoordde ik.
We creëeren voor onszelf een ideale situatie in ons hoofd en als bepaalde gebeurtenissen anders
gaan dan we ons hadden voorgesteld raken we teleurgesteld en ontgoocheld. We nemen aan dat we het
recht hebben om gelukkig te zijn en dat we verdienen om gelukkig te zijn dus beschouwen we elke
omstandigheid die tegenoverstaand aan, of buiten, deze conditie staat als iets dat geen deel
uitmaakt van ons leven. We denken dat wanneer we gelukkig zijn we ons eigen leven leiden en als we
niet gelukkig zijn, dit komt door iets van “buiten” dat zich mengt in ons leven.
In de Krijgskunsten begrijpen we dat zowel gelukkig zijn als ongelukkig zijn deel uitmaakt van ons
leven. We oefenen erop om beiden gelijkwaardig te kunnen aanvaarden. Mochten we de keus krijgen
tussen beiden dan kiezen we natuurlijk, net als iedereen, voor geluk. Maar helaas kunnen we niet
kiezen tussen de twee. Het lijkt er inderdaad zelfs vaak op dat we meer ongelukkig dan gelukkig
zijn in ons leven.
Als we grote vorderingen maken in onze training zijn we fier op onszelf. Als onze vooruitgang echter
vertraagt, als de technieken niet meer zo juist werken, als onze stijl geen steek houdt, worden we
ontgoocheld en denken eraan te stoppen of uit te kijken naar een andere Krijgskunst.
Succes is een onderdeel van ons leven, maar mislukking en ontgoocheling zijn net zo goed een
onderdeel van dat zelfde leven. Gezien ze beiden waardevolle en unieke aspecten zijn van ons leven
moeten we ze beiden evenwaardig aanvaarden als zijnde fundamenteel voor onze Krijgskunsttraining.
Natuurlijk klagen we net als iedereen als dingen verkeerd gaan, maar dat betekent nog niet dat er iets
buiten ons leven is dat ons lastig valt. We beschouwen iets als goed of slecht enkel en alleen
omdat het dingen zijn waartussen we een onderscheid kunnen maken. In Krijgskunsten kunnen we er
echter geen onderscheid tussen maken, net zoals we niet onze tegenstanders kunnen kiezen of de
omstandigheden van het gevecht. En in de transactie met opponenten werken we vaak met een bepaald
nadeel dat we proberen te overwinnen door onze training en techniek. Dit is net wat onze training
in de Krijgskunsten zo interessant maakt.
Hetzelfde kan ook worden gezegd over het leven. Krijgskunstenaars overleven dag na dag, verwelkomen
tegenspoed en gebruiken hun techniek en persoonlijke kracht om traag maar zeker hun doel en
aspiraties te bereiken. De energie die we gebruiken kan ook de kracht van leven worden genoemd.
Welke job we ook mogen hebben, of het nu saai en eentonig of fijn en aangenaam is, we aanvaarden
beiden met dezelfde geest. Een ware Krijgskunstenaar kan spiritueel of mentaal niet zomaar
overspringen van geluk naar depressie. Dit is de essentie van onze training. Dit is echter ook wat
training in de Krijgskunsten soms zo moeilijk maakt. Op een dag kwam er een bezoeker naar mijn dojo
en hij was onder de indruk van het gebouw, het aantal studenten en de kwaliteit van de trainingen.
Hij zei: “Jij moet wel erg succesvol zijn”. “Nee”, antwoordde ik, “Deze dojo is niet gebouwd op
succes maar op vele mislukkingen. Maar door vol te houden zijn we zo ver gekomen. Ik ben heel
dankbaar”.
Ooit werd een stervende man erg emotioneel en vroeg het advies van de Zenmeester Ryokan. Ryokan
adviseerde hem: “Als je leeft is het juist om te leven. Als je ziek ben is het juist om ziek te
zijn. En als je gaat sterven is het juist om te sterven.”
Als we ontgoocheld zijn in onze training is daar helemaal niets mis mee: het is slechts een ander
onderdeel van onze training. Het is echter belangrijk dit te begrijpen en niet op te geven maar
te blijven trainen net als ervoor. Na een tijdje zullen we merken dat er helemaal geen reden is om
in onszelf ontgoocheld te zijn.
|
Aikido-dojo Aikikai Aalter - Forum
