|
Het is heel gemakkelijk om de thee uit het theekopje te halen. Maar het is een ander verhaal om de geest leeg te maken. Het is onze oefening om het theekopje
van de geest leeg te maken.
Menselijke wezens weten niet wat realiteit is. Het is net
als het aapje dat reikt naar de maan die enkel een reflectie is in het water.
Realiteit is overal om ons heen. Maar om realiteit te begrijpen moeten we naar binnen kijken, niet naar buiten.
Veel Krijgskunstenaars zijn bezorgd om de "realiteit" van hun technieken. Maar in vele gevallen is dit slechts een fantasie van de realiteit.
Vechten om te begrijpen wat er in ons hoofd omgaat is een verloren strijd.
Laat het gewoon los !
Laat het gewoon los !
Een grote Meester zei ooit dat het belangrijk is alles te begrijpen. Een andere Meester zei ooit dat het belangrijk is alles te vergeten.
|
|
In een kopje thee : realistische training en de realiteit van training
(In a cup of Tea : training realistically and the reality of training)
Er is een verhaal over een bekende theologie-professor die op bezoek ging bij een bekende Zen-monnik. Toen ze gingen zitten bij hun allereerste
ontmoeting begon de Zen-monnik de professor een kopje thee uit te schenken. Hij bleef echter bijgieten tot het kopje overliep en de thee op de
grond terechtkwam. “Wat doe jij nu ?”, riep de professor, verrast door dit rare gedrag. “Thee schenken,” antwoordde de monnik rustig. “Jouw geest
is zoals het theekopje. Het is zo gevuld met je eigen ideëen dat er niets anders meer bijkan. Maak je geest leeg zodat we kunnen beginnen.”. Ditzelfde verhaal werd ook verteld door wijlen Bruce Lee in zijn laatste film, Enter The Dragon, in de scene waarin hij een
jonge student verteld
hoe hij moet trappen.
Kijkend in het theekopje kunnen we er de reflectie van de maan in zien. Maar de maan in het theekopje is niet de maan zelf. Dit concept is
natuurlijk heel eenvoudig te begrijpen. Toch verwarren we in ons dagelijks leven vaak de realiteit met een reflectie van de realiteit.
Miyamoto Musashi, de bekende zwaarvechter uit het 17de eeuwse feodale Japan, vertelde vaak het verhaal van de aap in de boom, die probeerde de
mooie reflectie van de maan in het water van de stroom te grijpen, denkend de maan zelf te kunnen grijpen. Mensen zijn net zo gemakkelijk te
verwarren.
Tegenwoordig spreken veel leraars van “realistische training” of “echte training”. Natuurlijk moet onze training voldoende getest worden en
effectieve technieken en kennis bevatten. Ik denk echter dat wanneer de meeste mensen spreken over echte training, ze de meest logische,
systematische en directe vorm van training bedoelen. Echte training, denken ze, is iets wat werkt en realistisch is.
Velen beschouwen traditionele training als het tegenovergestelde van realistische training. Maar de vraag blijft : “Wat is echt ?”. We hebben ons
deze vraag gesteld sinds de tijd dat de primitieve mens naar de hemel keek en er de sterren en de maan zag. We weten nog altijd het antwoord niet.
Religie en filosofie kunnen ons enkel een geloof of goed argument bezorgen. Wetenschap kan enkel meten wat we kunnen zien en zoals je weet
veranderd de wetenschap dagelijks.
Was de echte wereld maar zo logisch, direct en systematisch als onze echte technieken. Onze wereld is echter het tegenovergestelde, onlogisch. In
de meeste gevallen houd hij helemaal geen steek.
In de Krijgskunsten kunnen we onszelf verwarren door te denken dat de echte Weg het volgen is van de methode die het meest direct en effectief is.
Maar wat is, bijvoorbeeld, de meest directe en effetieve weg om rijk te worden ? Wie weet het ? Ik niet. In het echte leven worden vragen niet zo
direct beantwoord. De realiteit is niet zo logisch als wij wel zouden willen.
De maan in het theekopje is niet de realiteit. Het is slechts ons eigen persoonlijk idee van het moment, een concept van onze realiteit. In Zen
leren we dat we het kopje moeten weggooien en omhoogkijken naar de maan zelf. Maar ook dan is het volledige beeld van de maan te vangen in ons oog,
dus wat we zien is in feite volledig anders dan, laat ons zeggen, naar de maan reiken en ze aanraken. Op de maan staan en naar de maan kijken vanop
enkele duizenden kilometers zijn twee kompleet verschillende vormen van dezelfde realiteit. Slecht weinigen zien beide realiteiten in hun leven.
Realistisch trainen kan eveneens een andere vorm zijn van het verwarren van wat we waarnemen via onze zintuigen en wat we geloven dat juist is.
Het is een proces dat gebeurd in onze geest en onze verbeelding. Het is geboren uit het concept “Oh, ik denk dat ik het wel beter kan.”.
We beginnen te trainen door naar alle woorden van onze leraar te luisteren. We ontwikkelen al vlug een beetje kennis en proberen onszelf te
verbeteren en zoeken meer efficiënte manieren van training om onze eigen kennis nog te vergroten. Langzamerhand gebruiken we onze eigen ervaring
en doorstane tegenslagen bij het leren van elke beweging of techniek. Dit is de natuurlijke progressie binnen de training. Maar dit gebeurd enkel
als een continu, dagelijks produkt van onze geest en onze verbeelding. Een wijs persoon kent het verschil tussen wat uit zijn eigen geest komt
(en niet echt is) en wat komt uit zijn eigen ervaring (en wat dus wel echt is). Dit is de realiteit van training.
Maar meer dan eens is wat we beschouwen als realistische training niet meer dan een produkt van onze eigen verbeelding en ons eigen concept van
een bepaalde techniek of beweging die we dan gaan testen op onze tegenstanders en later gaan aanleren aan onze leerlingen. Dit is een kunstmatig
proces.
De realiteit van training bestaat in ons dagelijkse oefening terwijl we leren precies te bewegen, terwijl we onze techniek ontwikkelen en terwijl
we onze kracht ontwikkelen. Het wordt gecreëerd op de mat en in de dojo, niet in ons hoofd. De Krijgskunstenaar moet roem en rijkdom vergeten,
zijn kennis verder ontwikkelen en de beste worden.
Dit zijn allemaal concepten. Krijgskunst ontstaat als de hindernissen tussen iemands Krijgskunst-training en zijn dagelijkse activiteiten vervagen
en samensmelten. Zolang hij vastzit in de wereld van “Nu ga ik dit doen.” of “Nu ga ik sterk en beroemd worden.”, zit hij vast in zijn eigen
conceptuele wereld. In Zen is er een gezegde : “Neem je hoofd af, plaats het naast je en ga zitten.”. Als je gaat mediteren met je hoofd geraak
je vlug vast in allerlei problemen terwijl je spelletjes speelt met je eigen geest. In plaats daarvan moet je gewoon gaan zitten. Niets meer,
niets minder.
Traditionele Krijgskunst is jezelf vergeten en je helemaal, met lichaam en geest, in je training te gooien. Er is niets meer en niets minder.
Een jonge priester die grote moeilijkheden had bij zijn training ging op een dag naar een Zen-priester en huilde : “Wat zal ik doen ! Wat zal ik
doen ! Ik geraak nergens in mijn training !”. De Zen-meester zei : “Haal jezelf een kopje thee.”.
Vandaag de dag denk ik we teveel dingen willen conceptualiseren in onze pogingen iets nieuws te
creëren binnen onze Krijgskunsten. Dit betekent,
meer dan eens, dat we slechts de buitenkant van onze Kunst hebben aangeraakt en dat we nog niet volledig zijn doorgedrongen tot zijn innerlijke
betekenis. Het zoeken naar iets nieuws kan een echte spirituele zoektocht zijn om iemands Zelf te ontwikkelen, maar het kan evengoed niet meer
zijn dan de verveelde activiteit van iemands ego.
Dit is waar we extreem voorzichtig moeten zijn om niet verward te geraken in onze training.
Tijdens de training : denk niet aan Krijgskunst met je hoofd; zet je hoofd in de kleedkamer naast je kledij. Trek je uniform aan, ga naar de
trainingsplaats, buig nederig en werp jezelf volledig in je training. Wat kan er nog meer zijn ? Of leer je Krijgskunsten om ooit rijk en beroemd
te zijn en met een mooie wagen te rijden ? Is dat werkelijk waar de Krijgskunsten om draaien ?
Toen Dogen Zenji, de stichter van het Soto Zen Boedhisme in Japan, trainde bij zijn Chinese leraar, werd hij plotseling wakker in de trainingszaal.
Een andere priester naast hem was in slaap gevallen en toen de leraar langskwam riep hij : “Je geeft jezelf niet volledig ! Laat je lichaam en
geest vallen !”. Je lichaam en geest laten vallen werden de sleutel voor het openen van Dogen's training. Het is net hetzelfde bij de
Krijgskunsten. In onze pogingen om echte training te gaan creëren zijn we vastgeraakt in spelletjes die we constant, moment per moment, spelen
met onze eigen geest, daarbij vergetend wat we eigenlijk zelf ervaren op de mat.
En wat moeten we doen als we vastzitten in ons hoofd ? Meer spelletjes ? Neen. Meer conceptualiseren ? Neen. Meer nieuwe ideëen ? Neen. Zoals de
Meester zei : laat ons een kopje thee drinken. Dat is de oude Weg.
|
Aikido-dojo Aikikai Aalter - Forum
