|
Beste Aikidoka, beste ouder
Op 26 januari 2008 vieren we Kagami Biraki (Japans Nieuwjaar) in de dojo.
Afspraak in de dojo om 8h30 (aangekleed op de tatami) voor een hapje en
een drankje.
Ook deze maal verwelkomen we graag alle ouders!
_____________________________________________________________________________________________
Kanji-steen
In januari hebben jullie jullie eerste steen gekregen met de opdracht deze met zorg bij te houden tot wij uw steen zouden terug vragen om er een kanji op te zetten.
Toen had ik reeds gezegd dat julie niet langer monjin zijn (iemand die aan de poort staat); maar deshi (studenten in budo).
Ik heb toen ook gezegd dat jullie vooruitgang in Aikido een persoonlijke prestatie is, waar je in de eerste plaatst zélf dient aan te werken.
Onze begeleiding van elke leerling is min of meer dezelfde, jullie maken zelf het verschil uit.
Net zoals jullie met je steen gedaan hebben. Ondanks ze allemaal ingepakt zijn in keukenpapier en een touwjte,
zoals we gevraagd hadden, dragen ze toch verschillende accenten, … jullie accenten.
Ondanks we allemaal aikido beoefenen, is ons aikido toch anders.
Jullie eerste steen draagt nu de kanji “Jin”, dit betekent welwillendheid en
vriendelijkheid.
… Stenen uitreiken …
In januari werd ons ook de vraag gesteld of we bij gelegenheid eens een demonstratie
kunnen geven, zodat iedereen eens kon zien wàt aikido is. Wél, dit kan niet ….
Géén enkele demonstratie kan een volledige weerspiegeling zijn van aikido.
We kunnen demonstreren wat we in de jeugd afdeling dit jaar gedaan hebben, dit is echter met een andere aanpak dan in de volwassenafdeling.
We kunnen demonstreren wat we in de volwassen afdeling dit jaar gedaan hebben, waar we een aantal basiprincipes onderzochten, maar dit is niet hetzelfde hoe een
techniek er in een reële situatie zou uitzien.
We kunnen een reële situatie simuleren, maar dit is niet de kern van aikido.
Waar aikido werkelijk om gaat, kan niet gedemonstreerd worden. Kan niet in één les uitgelegd worden.
Hier moet je jarenlang aikido voor bestuderen, enkel beoefenen volstaat zelfs niet.
Een representatieve demonstratie geven kan dus niet …
Je kan het vergelijken met taalonderricht, door naar een taal-labo te gaan kijken zie je
mensen woorden en zinnen herhalen die hen werden voorgezegd. Dit is echter geen
communicatie, noch literatuur!
De volgende demonstratie moet je dan ook in het juiste perspectief zien.Het is slechts een klein fragment van hetgeen aikido werkelijk is.
_____________________________________________________________________________________________
Moshi moshi,
Beste Aikidoka, beste ouder
Op 30 juni 2007 is het de laatste les van het voorbije jaar. Tijd om jullie steen (met kanji)
terug in ontvangst te nemen dus. Mogen we, net zoals na nieuwjaar, opnieuw
vragen 15 minuten vroeger te komen (om 8h45 dus reeds aangekleed op de
tatami).
Ook deze maal verwelkomen we graag alle ouders! Op vraag van heel wat leerlingen en ouders
zullen we aansluitend hierop eveneens een korte demonstratie geven. Ken je
mensen die ook wel geïnteresseerd zijn in Aikido? Nodig hen gerust uit om mee te
komen.
Enkele leerlingen hebben ons reeds verwittigd niet aanwezig te kunnen zijn op deze laatste les,
kan ook jij niet komen deze laatste les laat het ons dan zeker vóór vrijdag per
mail weten. En probeer dan zeker volgende week 23 juni aanwezig te
zijn!
__________________________________________________________________________________________
Naar aanleiding van de "Aalter Cup Geo Lucky Dance Aalter" is de zaal niet beschikbaar.
Géén aikido dus op zaterdag 21 april 2007!!!!!
__________________________________________________________________________________________
Tijdens de Kagami Biraki in de jeugdafdeling werden de eerste "graden" toegekend aan de leerlingen.
Dit werd voorafgegaan met een korte uitleg hoe Aikido in onze dojo aanzien wordt, welk systeem wij gebruiken als "graad" en waarom we dit zo doen.
Je kan dit hieronder nog even rustig nalezen:
Wat is aikido
We zeggen steeds dat Aikido géén gevecht is, dat het géén sport is. Wat is Aikido dan wél?
Aikido is Budo. Historisch gegroeid vanuit bujutsu (gebruikt op het slagveld) naar budo
(als middel om zichzelf te polijsten).
Tijdens de clanoorlogen waarbij verschillende clans elkaars eigendommen en landerijen betwistten tijdens bloederige
veldslagen, waren de gebruikte technieken van levensbelang voor de krijgers.
Het element “sport” kwam hierbij niet aan te pas. Er waren geen bekers of trofeeën te winnen.
De strijd besliste over leven en dood. Men overwon en bleef leven, of werd overwonnen en stierf.
Er bestond niet zoiets als “eerste”, “tweede” en “derde”, noch een klassering volgens “witte gordel”, “gele gordel”, … “zwarte
gordel”.
Door de ernst van de dood in te zien (er is immers geen weg terug, een
fout kan niet ongedaan gemaakt worden) begrijpt men de waarde van het leven.
Men springt hier niet lichtzinnig mee om, leven en dood is géén spel, géén
wedstrijd.
Na de eenmaking van Japan kwam er rust in het land en werden de
militaire diensten en capaciteiten van de samourai minder nodig.
De samourai bleven echter trouw aan hun traditie in de krijgskunsten.
Hun studie in de krijgskunsten evolueerden van gevechtstechnieken bedoeld voor
het slagveld, naar een middel waarbij zelfontplooiing en zelfontwikkeling
centraal staan. Waarbij de perfectie die noodzakelijk was om te kunnen overleven op het slagveld
doelstelling op zich werd: het bereiken van perfectie omwille van de perfectie.
Precisie en volharding werden het middel om zichzelf tot een beter mens te
maken.
Eerder dan een ander te overwinnen diende men zichzelf te overwinnen. Zichzelf met anderen gaan
vergelijken door gekleurde gordels te dragen doet hier afbreuk aan.
In Aikido vergelijken we onszelf niet met andere aikidoka’s, noch met judoka’s of karateka’s.
Om al die redenen worden er in onze dojo geen gekleurde gordels uitgereikt.
In september waren jullie nog monjin (iemand die aan de poort staat); nu zijn jullie studenten in Aikido, … in budo, dit noemt men deshi.
Iets waar je fier op mag zijn, zonder naast je schoenen te lopen, de weg die moet afgelegd worden is nog lang
en moeizaam.
Om jullie inzet en volharding toch tastbaar te maken en aan te duiden dat er een verschil is
tussen wat jullie nu zijn en wat jullie enkele maanden geleden waren geven we
jullie een ronde kei.
Jullie vooruitgang in Aikido is een persoonlijke prestatie, elke kei is ook verschillend, er zijn
geen twee gelijke. Net zoals de ene kei niet beter of slechter is dan de andere
zijn ook jullie niet beter of slechter, je bent wie je bent. Ieder volgens zijn
eigen mogelijkheden en leeftijd.
Inzet en ernst tijdens de lessen werpen resultaat af in de vorm van je eigen vooruitgang.
Als je beter wil worden in Aikido moet je daar in de eerste plaats zélf aan werken, je leraar
kan je hierbij helpen maar uiteindelijk moet je het toch zélf doen.
Een gordel of een steen verandert hier niets aan.
De keien zijn rond, zoals de keien in een rivier: afgerond door de stroming en door samen met de
andere keien in de bedding van de rivier te rollen: een teken van vorming; gooi
een steen met scherpe hoeken en kanten in een rivier en na vele jaren zal hij
afgerond zijn. Elk van jullie is een kei. Je ouders en familie, de school en je
vrienden, deze dojo, zijn de rivier.
De keien zijn tevens wit, onbeschreven. Later zullen we jullie vragen jullie kei even terug mee te
brengen naar de dojo, dan tekenen we er een kanji op: een japans schriftteken
en krijg je deze terug. Verlies deze witte kei dus niet, hij valt onder jullie
verantwoordelijkheid! De overgang van “witte” kei naar “kanji” is een tweede
stap in jullie vooruitgang.
Daarna volgt er een nieuwe witte kei, waar dan opnieuw een kanji op getekend wordt, enzovoort.
Tot je zeven keien hebt met op elk een kanji, voor elke waarde in budo één kei.
Proficiat met hetgeen jullie nu reeds bereikt hebben, succes met de rest van de weg die nog moet
afgelegd worden.
__________________________________________________________________________________________
Beste Aikidoka, beste ouder
Op 3 februari 2007 vieren we Kagami Biraki (Japans Nieuwjaar) in de dojo.
Mogen we vragen 15 minuten vroeger te komen (om 8h45 dus reeds aangekleed op de tatami).
De ouders worden hier ook op uitgenodigd, zo begrijpen ook de ouders wat er
in de dojo onderwezen wordt en krijgen we iedereen op dezelfde golflengte.
__________________________________________________________________________________________
|
|